Bienvenido en Alora! (welkom in Alora)
Na een onstuimige tijd van inpakken, regelen en verhuizen zijn we er… Alora.
Erik vertrok 2e Paasdag in alle vroegte met Mathijs om onze spulletjes veilig naar Spanje te brengen met de aanhangwagen. Hij zou er drie dagen over doen (2300km) en dan zou ik vrijdag 5 april vliegen met de kinderen, Christine en Raffie. Ik logeerde nog een paar dagen bij mijn vader en vertrok op dinsdag naar mijn logeeradres in Rotterdam, bij Christine. Het eerste moment van afscheid met mijn vader vond ik heel ingrijpend. En Sebastiaan herhaalde maar wat vaak: “Mama ben je ‘vdietig’?” De kinderen vonden het allemaal één avontuur, vooral de vriendinnen die ‘nog’ even afscheid kwamen nemen, vonden ze wel heel gezellig. En ze vroegen elke dag: “mama gaan we nu weer naar een restaurantje?” (waar ik bijna minutieus gepland mijn vriendinnen ontmoette). En natuurlijk moest tante Stien ze ‘s avonds nog even een nachtzoentje komen geven. Vrijdag was de grote dag, nog even koffie drinken in de stad, gevolgd door een klein rondje fietsen. Wat voelde ik een vrijheid..al die mensen gehaast op de fiets, verbeten gezichten. Ik kon alleen maar lachen.
Terug bij Christine was het inpakken in volle gang. We reden naar Monique om Raffie op te halen. Dat was één greep in zijn nekvel en hup de kooi in. Gepakt en gezakt naar het vliegveld. Daar stond tante Joke om afscheid te nemen. Dat vond ik erg bijzonder, maar helaas hadden we niet zo heel veel tijd om bij te praten. Na de douane konden Christine en ik even ademhalen (wat was ik blij dat ze er bij was!!!, twee kinderen en een kat…). Dan het grote moment, lopen naar het vliegtuig, een brok in mijn keel, opstijgen, loskomen van Hollandse bodem, slik en nog een keer slik. Gelukkig vond Sebastiaan het vliegen heel spannend en kon ik mijn aandacht daar op richten. Op vliegveld Malaga stonden Erik en Mathijs ons op te wachten, wat een heerlijk moment! We reden naar Alora en daar stond heel veel koud bier en veel cava op ons te wachten. Het was zo bijzonder om weer naar dit, ons huis, te gaan! Erik en Mathijs hadden zich drie keer in de rondte gewerkt om het schoon te krijgen en de bedden neer te zetten, het voelde zowaar een beetje als ‘thuiskomen’.
We hadden drie heerlijke maar ook gekke dagen, het weer werd steeds beter (Erik begon woensdag met regen in toen hij Andalusië binnenreed) en zondag sloten we af met een lang bezoek aan het strand: gegrilde sardines, anjovis, salade en nog meer lekkers uit zee! We brachten Christine en Mathijs naar het vliegveld en met een brok in onze kelen reden we terug. Wat pittig zeg, afscheid nemen.
Landen maar!
Nu kon de vakantie beginnen en of nee, het landen of..toch wat dingen regelen?
Maandag liep ik even langs het gemeentehuis, ik nam wat documenten mee en vroeg aan de ambtenaar of ik mijn man in kon schrijven (ik zelf ben momenteel nog op vakantie omdat ik anders geen ziektekostenverzekering meer zou hebben, wel zo fijn met onze twee schatten). Voor ik het wist stond ik weer buiten, met een mooi formulier waarop stond dat Erik ingezetene is van Alora. Als dat allemaal zo vlot gaat…De dag erna gaan we maar eens een Spaanse bankrekening openen, nodig om een internetaansluiting te krijgen. Na een paar keer over en weer knikken en formulieren ondertekenen, stonden we buiten met de nieuwe rekening. Die middag meteen onze nieuwe provider bezocht, we hunkeren naar internet, contact met ons thuisfront! Woensdag zijn we een ‘autonomo’ gestart, als zelfstandige ingeschreven omdat we dan ook de sociale verzekeringen kunnen afsluiten. En ik mij dan ook uit Nederland kan uitschrijven met de kinderen. We hebben daarvoor een gestor in de arm genomen, een dame in dit geval. Een gestor is een soort jurist die je door ambtelijke molen loods en vooral voor ons regelt dat we minimale belastingen hoeven te betalen (vertelde een andere Nederlander aan ons, die moeten we dus hebben). Vrijdag hadden we een afspraak bij de Seguridad Social (Sociale verzekeringsinstantie) om ons in te schrijven, maar die vond dat onze NIE gedateerd was. Dat was het eerste moment van obstructie, het ging ons voor de wind, maar het moest een keer veranderen, toch? (dat lees je namelijk overal, Spaanse administratie, gemeentelijke instanties, bureaucratie ten top!) We moesten naar Malaga, naar het Comisariat de Policia om onze NIE te actualiseren. Het NIE is: Numéro Identificacíon Estranjeros. We besloten het maar even meteen te gaan regelen. Gelukkig ligt het gebouw aan de goede kant van Malaga en zijn we er in een half uurtje. En hoe gaat het dan, je staat in een rij, maar je weet niet waarvoor. Dan maar even brutaal naar de agent lopen en je geval uitleggen. We mogen meteen door, en dan komen we bij een dame die mij probeert uit te leggen dat de NIE een toeristenvisum is voor drie maanden en dat we het niet hoeven te verlengen, het nummer blijft hetzelfde. En dan blijkt mijn Spaans ook niet toereikend en komt haar collega ons nog het één en ander uitleggen. Opeens sta ik met een groot aantal formulieren in mijn handen buiten met de opdracht, invullen, betalen bij de bank op de hoek en kopieën maken bij plaatselijke kantoorhandeltje (papeleria). Inmiddels zijn de kinderen allang afgehaakt en Erik houdt ze zoet met een taartje bij de pasteleria. Ik vul de formulieren zo goed en zo kwaad in en vraag de dame bij de bakker naar een uitleg. Ik besluit, ik vul alleen de bekende vragen in en laat het verder blanco. Ze zien maar. Dan naar de bank, leges betalen met de pin, helaas geen pin betaling mogelijk, dus even de hoek om en daarna kan ik de man betalen. De straat oversteken, waar twee oude dametjes mij de weg naar de papeleria (boekhandel) wijzen.
De man kent zijn klanten, kopieert zelfs voor me en rekent af, zestig cent. Terug naar de dame in het comisariat de policia, ze bedankt me en zegt dat ik volgende week de nieuwe NIE’s op kan komen halen. Ja, natuurlijk krijg je dat niet meteen mee, dat was ik even vergeten. Wanneer dan wel? Dinsdag. We zullen op woensdag maar gaan, want stel je voor! Malaga is gelukkig geen straf om te bezoeken, maar we komen er vast nog wel een keer voor iets, zeker voor de overheid. We sluiten ons NIE avontuur af met een heerlijke lunch met visjes in de buurt.
Zaterdag een bezoek aan de Embalses de Guadalhorce gebracht. Erik kon het de vorige keer niet vinden met zijn ouders dus nu maar even goed uitzoeken. Ik rijd er heen en via een prachtige detour rijden we terug. Deze weg begint met een hek op de weg met een bord waarop staat dat de weg ‘cortado’ is, werkzaamheden dus. En dat alleen de bewoners er gebruik van kunnen maken. We wagen het erop. Het is een prachtige rit en de weg is af en toe even slecht, maar we voelen ons weer als vanouds: ontdekken en avontuur. De schatten liggen lekker te pitten achterin, en de bochten en bulten laten hen alleen maar vaster slapen, heerlijk!
Churros eten!
Zondag besluiten we om churros te gaan eten in Antequera. Het is een prachtige route die een klein uur in beslag neemt. Isabel probeert nog om ons over te halen om ze op ons eigen dorpsplein te gaan eten: “die zijn toch ook lekker?” Nee, pap en mams willen graag naar Antequera. We eten de churros in de enige echte churreria, genieten!! Daarna bezoeken we nog drie kerken (van de 36!!) en moeten hemel en aarde bewegen om onze twee mee te krijgen naar de auto. Isabel wil het liefst in de kerk blijven, ze vertelt me dat ze later in de kerk gaat wonen als ‘doopmevrouw’! Sebastiaan wil alleen maar terug naar Maria die huilt… Devote kinderen toch!
Dan gaan we zeker weer want het is een heerlijke plek, waar je uitzicht hebt over de hele vallei en je zelfs de zee en Malaga kunt zien liggen.
Pura Vida 